AYRILIK HEDIYESI YUSUF HAYALOGLU

Simdi saat, sensizligin ertesi...
Yildiz dolmus gökyüzü ay- aydin...
Avutulmus cocuklar coktan sustu.
Bir ben kaldim tanhasinda gecenin,
Avutulmamis bir ben...

Simdi gözlerime aglamayi ögrettim
Ki bu yaslar
Utangac boynunun kolyesi olsun.
Bu da benden sana
Ayriligin hediyesi olsun...

Soytarilik etmeden güldürebilmek seni...
Ekmek calmadan doyurabilmek...
Ve Haksizlik etmeden dogan günese
Bütün aydinliklari icine süzebilmek gibi
Mülteci isteklerim oldu ara-sira, biliyorsun...
Simdi iyi niyetlerimi,
Bir bir yargilayip asiyorum...
Bu son olsun be ... bu son olsun...
Bu da benim sana,
Ayrilirken mazeretim olsun!

Simdi saat yoklugunun belasi...
Sensiz gelen sabaha günaydin!
Isi- gücü olanlar coktan gitti
Bir ben kaldim voltasinda sensizligin
Hic uyumamis bir ben...

Simdi dislerimi sikip
Dudaklarima kanamayi ögrettim
Ki bu kizil damlalar
Körpe yanginda bir veda busesi olsun.
Buda benden sana
Heba edilmis bir askin
Son nefesi olsun...

Kafami duvara vurmadan,
Taniyabilmek seni...
Beyninin icindekileri anlayabilmek...
Ve yitirmeden, yüzündeki anlik tebessümü,
Bütün saatleri öylece durdurabilmek icin,
Cildirasiya paraladim kendimi...
Lanet olsun!
Artik sigarayi üc pakete cikardim günde
Olsun be... ne olacaksa olsun!
Bu da benim sana,
Ayrilirken sikayetim olsun!
YUSUF HAYALOGLU