VUSLAT YAHYA KEMAL BEYATLI

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
Görmez ufuklarda, safak söktügü ani...
Gördükleri rü´ya ezeli bahcedir aska;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgari baska.
Gül solmayi, mehtap, azalip gitmeyi bilmez
Gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi...
Zenginler o cennette fakirlerler müsavi;
Sevdalari hülyali havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fiskiye ahengini dinler.

Bir ruh, o derin bahcede bir defa yasarsa
Boynunda O´nun kollari, koynunda O varsa,
Dalmissa O´nun saclarinin rayihasiyle,
Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle.
Yildizlari, boydan boya dogmus gibi, varlik
Bir mucize halinde o gözlerdendir artik.

Kanmaz,en uzun buseye,öptükce susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.
Insan ne yaratmissa yaratmistir o tuzdan...
Bir sir gibidir azcok ilah oldugumuzdan.
Onlar ki bu güller tutusan bahcededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?
Ask, onlari sevk ettigi günlerde, kaderden
Rüzgar gibi bir sevk alir, olduklari yerden.
Geldikleri yer, ömrün isiktan yoludur o!
Alemde bir aksam ne semavi bir kosudur o!
Dört atli o gerdüne, gelirken dolu dizgin,
Sevmis iki ruh görürler ufku daha engin,
Simalai her lahza parildar bu zaferle;
Gök, her tarafindan, donanir mes´alelerle!

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Varlikta bütün zevki o cennette duyanlar
Dünyayi unutmus bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti calar da-
Bir an uyanirlarsa leziz uykulardan,
Bastan basa, her yer kesilir kapkara, zindan...
Bir faciadir böyle bir alemde uyanmak...
Günden güne, hicranla bunalmis gibi, yanmak...
Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlik!
Ey ask! O gönüller sana maloldular artik!
Ey vuslat! O asiklari efsuna ramet!
Ey tatli ve ulvi gece! Yillarca devam et!

YAHYA KEMAL BEYATLI